Rozdział 12 - ,,Razem damy radę"

Och jakie ładne słoneczko mamy! Wprawdzie wolę kiedy pada, gdyż od słońca przybywa mi piegów, a gdy się opalę, to jestem cała czerwona, to pochlupać się w morzu mogę jedynie w taka pogodę. Wpadłam sobie do Międzyzdrojów i zakupiłam wielki ołówek z Wolverinem oraz żelopisy ze Spider-Manem. Miałam też chwilę, aby dopracować rozdział. Mimo to nie jestem z niego zadowolona. Jest za krótki, ale przynajmniej coś nowego się dzieje. Dodam tylko, że kwestia jagód zostanie wytłumaczona w bardzo odległym rozdziale i zapraszam do czytania!

Tym razem dodaję moje ulubione zdjęcie Mary :3

______________________________________________________________________________
- Mara co ci jest? - zapytał Loki trzymając dziewczynę za ramiona. Czarodziejka klęczała nad czarną plamą krwi i patrzyła osłupiale na Kłamcę - Powiedz coś - potrząsnął nią.
- Ty...ty - pokręciła głową, by się otrząsnąć ze zdziwienia - Nic mi nie jest.
- To czemu zmieniasz kolor? - powiedział łapiąc ją za rękę.     Dziewczyna spojrzała na Lokiego, a następnie na dłonie. Miały srebrny kolor, który wznosił się ku górze. Odskoczyła do tyłu, by po chwili stanąć na równe nogi i pobiec do łazienki. Będąc w środku zamknęła oczy i odczekała parę sekund, po czym ponownie spojrzała w lustro. Skóra całkowicie pokryła się matowym srebrem, a jej błękitne oczy zrobiły się niebieskoszare.  Przestraszona nagłą zmianą wybiegła z łazienki potrącając przy tym fiolkę perfum. Zbiegła po schodach i już po chwili była w kuchni. Loki widząc co się z nią stało odsunął się krok do tyłu, jakby mogła mu coś zrobić. Popatrzyła na niego błagalnie mając nadzieję, że się odezwie. 
- To niesamowite - powiedział podchodząc do niej i dotknął jej policzka - Twoja skóra parzy – rzekł szybkim ruchem odsuwając rękę, która chwilowo zrobiła się niebieska.
- Co ty...co to było? - spytała zdezorientowana Mara.
Złapał jej dłoń ledwo wytrzymując palący ból i ponownie spojrzał na rękę. Była niebieska dopóki nie puścił dłoni Czarodziejki.
- Moja ręka staje się niebieska kiedy cię dotykam - odparł ze zdziwieniem.
- Jak to w ogóle możliwe? Czemu jestem szara i co jeśli zostanę taka na zawsze?
- Za dużo pytań.
- Loki nasze życie to jedna wielka tajemnica. Jak mam nie zadawać pytań? - zapytała z wyrzutem. 
- Szkoda tylko, że nikt nie zna odpowiedzi.
- Możemy poszukać odpowiedzi. Razem damy radę.
- Od czego mielibyśmy zacząć?
- Może od tego, dla czego zmieniłam kolor? - zaproponowała, po czym oboje usiedli na kanapie.
- Przypomnij sobie co dziś jadłaś, piłaś, co robiłaś i gdzie byłaś
- Na śniadanie jadłam płatki, oprócz wyjścia na moją nieudaną próbę samobójstwa nie ruszałam się z domu, a jedyne co robiłam, to oglądałam telewizję.
- Płatki nic nie wnoszą. Też je jadłem dzisiaj rano i nic się nie stało. Telewizja też nie mogła wiele zmienić. Na pewno nic innego nie jadłaś, ani nie piłaś?
- Chyba jadłam dzisiaj jagody.
- Jagody? - Loki wyglądał na wyraźnie zaskoczonego - Nie mamy jagód, Sara ma na nie uczulenie.
- To czemu w lodówce były jagody?
- Może to nie były jagody, albo były, tylko czymś je nasączono. Ktoś musiał potajemnie włożyć je do lodówki.
- Zaraz. Sugerujesz, że zrobił to...
- Nie mówię, że to on. Nie miał motywu. 
- Ale ktoś to musiał być. Tylko nie wiemy kto.
- Przynajmniej wiemy, że ten kolor to nie na zawsze - pokazał na jej rękę.
- Dzięki Bogu - odetchnęła z ulgą.
Ktoś zapukał do drzwi.
- Pójdę otworzyć, pewnie Sara znowu zapomniała kluczy.
     Podeszła do drzwi i otworzyła je. Przed nią ukazał się wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna o długich blond włosach. Miał na sobie pelerynę i coś podobnego do zbroi, a w ręce dzierżył młot. Jego twarz była młoda i zadumana, jakby nie był pewien gdzie się znajduje.
- Witaj Maro – ukłonił się – Przepraszam za najście, ale muszę z wami porozmawiać. Czy jest tu także Loki?
- Loki przyjdź tu szybko! - krzyknęła za siebie - To chyba nie koniec wrażeń na dziś - dodała cicho.

Ps. Nie bijcie za taki krótki rozdział ;_;